Kaan Ozkan
General Manager at SAICA Turkey
Runtalya'da AÇEV yararina kosmaya karar verdigimde bagislari arttirmak icin bu kosunun bir farki olmasini dusunerek ilk defa 21 km, yani "Yari maraton" kosmak istedim.
Arkadaslarima mailler, SMS'ler atip, AÇEV'i tanitici bilgileri Facebook dan ve twitter dan paylasip bir yandan AÇEV'in bilinilirliğini arttirmak icin, bir yandan da bagış yapmalarini saglamak icin cabaladim.
850 kadinimiza okuma yazma ogretecek, onlara yepyeni bir dunyanin kapilarini acacak bir projeye imza atacaktik. Cok heyecanliydim. Milyonlarca kadinimizin okuma yazma bilmedigi gercegiyle ilk defa yuzlesmistim ve bu ulkenin bir aydini olarak utanc duydum. Bunu cevremin de ogrenmesini ve bu utanci ulkemin uzerinden kaldirmak icin birseyler yapmak icin harekete gecmesini istedim.
Runtalya maratonu zamani geldiginde ADIM ADIM ekibiyle ve AÇEV yetkilileriyle Antalyada bulusup konusunca ve projelerinden base ince heyecanim daha da artti.
Yaris basladiginda buyuk bir hevesle en on ler de kosuyordum. Ilk 16 km yi 1:30 gibi guzel bir zamanda tamamladim. Yalniz, daha once en uzun 15km kosmustum. Ve psikolojik olarak olsa gerek 16.km ye geldigimde durup nefes almak, su icmek ihtiyaci hissettim. Bir dakika sonra kosmaya tekrar basladigimda ise sag dizimde muthis bir agri vardi ve adim atamiyordum. Ne kadar zorlasam da olmuyordu. Ama bir soz vermistim, bana bu kosuyu bitirmem icin destek veren, AÇEV'e bağıs yapan arkadaslarim ve hatta beni bile tanimayan destekcilerim vardi.Yari yolda birakamazdim. Ayagimi cake ceke yurumeye basladim. 3 kere organizasyon komitesinden birileri yanima gelip ambulansla bitise goturmeyi teklif etti, nazikce reddettim.
850 kadinimizin hayatinda inanilmaz bir fark yaratacaktik, bundan beni kim vazgecirebilirdi. Daha once gectigim yuzlerce yarisci teker teker beni gectiler. Adim Adimdan yanimdan gecen her arkadas bana moral destek oldu. Son 5 km yi 1 saatte sag ayagimi ceke ceke yurudukten sonra, son metrelerde yuzumde bari bir sekilde tekrar beliren gulumsemeyle yarisi bitirdim.
Bitiste aldigim madalya sadece benim madalyam degildi. AÇEV'i destekleyen bagiscilarimin da madalyasiydi, 850 kadinimizin hayatlarini birdenbire degistirecek projenin madalyasiydi. Ben bu projeyi kör birine göz vermeye benzetiyorum. Ufacik bir fedakarlik ile 850 kadinimizin hayatina dokunduk, onlar icin unutulmaz olduk. Artik hicbiri eski Ayse, eski Fatma, eski Neriman degiller. Artik hayatlari eskisi gibi cehalet icinde degil ve en onemlisi onlarin yetistirecekleri nesiller de cehaletten siyrilmis oldu.
Ayagim artik iyilesti. Pesinden bir baska maratonu basariyla 2 saatte tamamladim.
Kotulere ragmen, kotulere nispet, icimizde kalan insanligin olmemesi icin gayret etmeye devam.
Arkadaslarima mailler, SMS'ler atip, AÇEV'i tanitici bilgileri Facebook dan ve twitter dan paylasip bir yandan AÇEV'in bilinilirliğini arttirmak icin, bir yandan da bagış yapmalarini saglamak icin cabaladim.
850 kadinimiza okuma yazma ogretecek, onlara yepyeni bir dunyanin kapilarini acacak bir projeye imza atacaktik. Cok heyecanliydim. Milyonlarca kadinimizin okuma yazma bilmedigi gercegiyle ilk defa yuzlesmistim ve bu ulkenin bir aydini olarak utanc duydum. Bunu cevremin de ogrenmesini ve bu utanci ulkemin uzerinden kaldirmak icin birseyler yapmak icin harekete gecmesini istedim.
Runtalya maratonu zamani geldiginde ADIM ADIM ekibiyle ve AÇEV yetkilileriyle Antalyada bulusup konusunca ve projelerinden base ince heyecanim daha da artti.
Yaris basladiginda buyuk bir hevesle en on ler de kosuyordum. Ilk 16 km yi 1:30 gibi guzel bir zamanda tamamladim. Yalniz, daha once en uzun 15km kosmustum. Ve psikolojik olarak olsa gerek 16.km ye geldigimde durup nefes almak, su icmek ihtiyaci hissettim. Bir dakika sonra kosmaya tekrar basladigimda ise sag dizimde muthis bir agri vardi ve adim atamiyordum. Ne kadar zorlasam da olmuyordu. Ama bir soz vermistim, bana bu kosuyu bitirmem icin destek veren, AÇEV'e bağıs yapan arkadaslarim ve hatta beni bile tanimayan destekcilerim vardi.Yari yolda birakamazdim. Ayagimi cake ceke yurumeye basladim. 3 kere organizasyon komitesinden birileri yanima gelip ambulansla bitise goturmeyi teklif etti, nazikce reddettim.
850 kadinimizin hayatinda inanilmaz bir fark yaratacaktik, bundan beni kim vazgecirebilirdi. Daha once gectigim yuzlerce yarisci teker teker beni gectiler. Adim Adimdan yanimdan gecen her arkadas bana moral destek oldu. Son 5 km yi 1 saatte sag ayagimi ceke ceke yurudukten sonra, son metrelerde yuzumde bari bir sekilde tekrar beliren gulumsemeyle yarisi bitirdim.
Bitiste aldigim madalya sadece benim madalyam degildi. AÇEV'i destekleyen bagiscilarimin da madalyasiydi, 850 kadinimizin hayatlarini birdenbire degistirecek projenin madalyasiydi. Ben bu projeyi kör birine göz vermeye benzetiyorum. Ufacik bir fedakarlik ile 850 kadinimizin hayatina dokunduk, onlar icin unutulmaz olduk. Artik hicbiri eski Ayse, eski Fatma, eski Neriman degiller. Artik hayatlari eskisi gibi cehalet icinde degil ve en onemlisi onlarin yetistirecekleri nesiller de cehaletten siyrilmis oldu.
Ayagim artik iyilesti. Pesinden bir baska maratonu basariyla 2 saatte tamamladim.
ADIM ADIM ile kosmaya devam.
Ulkemi, insanlarimizi iyi bir gelecege kosturmak icin ufacik bir katkiyi elele yapabilmek icin yardim istemenin gocunacak utanilacak bir tarafi yok.
Kotulere ragmen, kotulere nispet, icimizde kalan insanligin olmemesi icin gayret etmeye devam.
0 comments:
Post a Comment